…daar stond ik. Alleen op de middenstip van de “Plaza de Toros” in Sevilla. Een eenzame verzengende hitte, omhooggestuwd door het gele zand. Ik voelde 12.000 lege blikken op mij gericht. Ik voelde spanning. Zelfs zonder publiek en zonder stier. Ik voelde emotie!
Maandagmorgen
Of beter nog; zondagavond. Net als een matador zijn rituelen heeft voor hij de arena in gaat, heb ik die ook. De agenda nog even doornemen, de laatste mail checken en snel de stukken lezen voor de volgende ochtend. Oh ja…welke kleding zal ik aandoen, wat is gepast bij dat overleg. En dan de maandagochtend. Het is geen 600 kilo zware kolos, stijf van de adrenaline en testosteron. Het zijn collega’s, cliënten en ketenpartners die ik tref in mijn arena. Live of digitaal, ze zijn er!
Bullfighting is the only art in which the artist is in danger of death and in which the degree of brilliance in the execution is left to the honor of the fighter.
Ernest Hemingway
Overleven op je werk
Net als in de Plaza de Toros gaat het op het werk om overleven. Dan wel niet letterlijk, maar figuurlijk. Welke persoonlijke strategie zet je in om het einde van de dag te halen, het einde van de maand en je carrière veilig te stellen. Wat doe je om je publiek te geven waarvoor ze komt. Dit alles vraagt keuzes te maken. Strategisch, tactisch en operationeel.
Mijn persoonlijke strategie
Het grootste (en om te overleven voor mij het belangrijkste) verschil tussen een opgefokte stier en mijn arenagenoten is de aanwezigheid van de neocortex, waarin de frontale kwab. Ja die. Wij mensen kunnen nadenken, plannen, vooruitzien, fantaseren en emoties reguleren. We kunnen ons “gedragen” als het uitkomt. Dat gedrag gebruik ik voor mijn eigen strategie. Zoals een matador de stier handig kan ontwijken (terwijl hij nog even een steek na geeft), zo kan ik anticiperen op de activiteit in mijn persoonlijke arena. Zo kan ik bijvoorbeeld kiezen voor perfectionisme of vrijdenken, voor ondernemen of innoveren. En bovenal; samenwerken.
Onze maatschappelijke arena
Onze maatschappij is een strategisch spel. Een spel. Er raakt niemand gewond en er gaat niemand dood. Althans…niet fysiek. Maar net als in mijn eigen arena is het mogelijk dat je gewond raakt. Emotioneel wel te verstaan. Denk maar aan pesten op de werkvloer of reorganisaties. In het ergste geval ga je toch dood. Maatschappelijk dood. Je verliest je positie, je baan of je relatie. In het ergste geval heb je niets meer en word je afgevoerd uit de arena en slijt je dagen in de stallen, wachtend op het einde.
De mens is van nature lui en komt alleen in beweging uit angst om dood te gaan.
Hink Slagter
De matador
Hij doodt niet uit wrok, haat of woede. Voor hem is het een sport, een spel waarin strategie, tactiek en operatie versmelten in een zinderende arena aanschouwd door 12.000 blikken en 600 kilo emotie. Ik ben blij met mijn neocortex, net als mijn collega’s, cliënten en ketenpartners (en de matador).
Voel je vrij mijn blogs te delen, mij te volgen of uit te nodigen voor koffie, thee en een mooi gesprek. Klik hier voor mijn meest gelezen blog.
Voor nu een mooie dag!
Groeten Hink
Dag Hink,
Wat prachtig verwoord. Met name het stuk over onze maatschappelijke Arena. Inderdaad een strategisch spel waarbij je wel degelijk gewond kan raken. Emotioneel gewond welteverstaan. Dat is wat ik aan de lijve heb ondervonden, dat is waarom ik mijn eigen bedrijf leuk project startte. Weer terug in mijn kracht, vol gedrevenheid en motivatie om verder te gaan. Ik had er zin in – oprecht zin in! Met mijn ervaring in de zorg moest dat helemaal goed komen. Immers, wat is er nu verkeerd aan het helpen van mensen, het daadwerkelijk helpen vanuit je persoonlijke beleving en gevoel. Mentorschappen – dat noest het worden. The battle began… ik ben een vechter en doorzetter maar de waarheid, de wet en mijn onmacht waren bitterhard en dreven mij naar de benarde positie van de stier… Een rechter die jouw zegt hoe je iemand moet helpen… het past niet bij mijn visie en missie om dit gevecht met justitie aan te gaan. Zoekende naar anderen die daartussen kunnen en willen laferen heb ik mijn opgebouwde netwerk met een gerust hart en goed gevoel zoveel mogelijk overgedragen. En ja….mét de kapers op de kust die mij soms een stap voor waren helaas. De keuze voor het verzorgen van mijn eigen wonden. Ze gaven mij het gevoel weer terug bij af te zijn. Positief, doorzetter, enthousiast en gedreven; terug naar mijn eigen IK. Ik heb de regie, ik ben de matador. Deze stier stapt niet over mij heen maar loopt naast mij en laat me leren. Ik ben er weer… en start opnieuw. Met mijn eigen bedrijf en dezelfde benaming; Leuk Project. Want dat is wat ik wil en goed in ben; waar ik kwaliteit lever en energie voor terug krijg. Ik zoek nog naar het goed formuleren van een passende blog voor op LinkedIN om “mijn roer om” kenbaar te maken. Of ik mijn maatschappelijke doodservaring moet gebruiken om te netwerken weet ik nog niet. Misschien toch de arena in vóór het gevecht aan om te bezien; welke blikken kijken straks écht naar mij en mijn overwinningstactiek. Wie ziet de kwaliteit van de vechter en respecteert deze keus zonder vooroordeel…
Fijne dag Hink. En dank voor je mooie blog!
Dankjewel Ellen,
Mooi dat je er weer bent en de regie hebt terug genomen. In een arena zijn regels en een zekere etiquette. De stier heeft daar doorgaans weinig mee op, de matador des te meer. Ontwikkel je eigen strategie, je eigen rituelen en stap vol moed in de nieuwe arena!
Voor nu een mooie zondag. Groeten Hink