Deze vraag is mij de laatste weken vaak gesteld door collega’s, vrienden en dorpsgenoten. Alle vragenstellers (een uitzondering daargelaten) wist van ons leed, van ons onmetelijk verdriet. “Hoe gaat het met je…?” En het antwoord laat zich raden. Zelfs al voor de vraag mij tussen de aerosolen door heeft bereikt is het antwoord bij de vragensteller bekend: Het gaat gewoon kut met mij….
Liegen mag (niet)…
…eerlijk duurt het langst! Ik was zeven en speelde met vriendjes bij oma. Ze betrapte mij er op dat ik jokte bij het uitdelen van snoepjes. Ze keek me streng aan maar zei niets. Alles wat ik te veel van haar kreeg verdeelde ik stiekem onder mijn vriendjes die nooit snoep kregen. Vriendjes blij, ik blij. Ik vond dat ik het goede deed en was gelijktijdig niet eerlijk. Liegen mag (niet)…
Ik stop er mee. Jij ook?
…terwijl ze zich in hun vergaderstoel laten zaken worden de mobiele telefoons prominent en soms met enige trots (als het de nieuwste iPhone is) op de tafel gelegd. Met een zekere ingenomenheid hoor ik; “ik kan zo nog even gebeld worden hoor…”of “ik verwacht zo nog een belangrijk mailtje…”. Maar met wie zit ik nu eigenlijk aan tafel?