Ik stop er mee. Jij ook?

…terwijl ze zich in hun vergaderstoel laten zaken worden de mobiele telefoons prominent en soms met enige trots (als het de nieuwste iPhone is) op de tafel gelegd. Met een zekere ingenomenheid hoor ik; “ik kan zo nog even gebeld worden hoor…”of “ik verwacht zo nog een belangrijk mailtje…”. Maar met wie zit ik nu eigenlijk aan tafel?

Mijn eerste liefde

Toen is als leidinggevende bij Yorneo werkte kreeg ik mijn eerste smartphone. Een HTC One! Onvoorstelbaar wat een wereld  voor mij open ging en welke techniek het mogelijk maakte dat ik – waar ik ook was – op dat kleine schermpje de actualiteit kon volgen. Sterker nog; kon reageren op die actualiteit. Ik zie ons nog zitten met ca. 30 collega’s, nog wat onwennig pielen met die kleine toetsjes op zo’n uitschuifbordje, je mail lezen en je agenda realtime inzien. Dit was innovatie, dit was de toekomst, dit zou ons werk makkelijker en efficiënter maken. Dacht ik…

 97% van de Nederlanders beschikt over een smartphone

Onstilbare honger

Inmiddels twee werkgevers verder en een veelvoud aan mobieltjes vindt ik het nog steeds een verbluffend stukje techniek. Er is echter iets veranderd. Meer en meer ervaar ik een zekere afhankelijkheid van die 150 gram verborgen techniek in een kunststof behuizing. In de DSM5 zou die afhankelijkheid ook wel als FOMO genoemd mogen worden. Fear Of Missing Out. Afhankelijk van je behoefte, nut en noodzaak of hip doen ontvang je de hele dag piepjes, berichtjes, mailtjes, nieuwtjes en connectieverzoeken. Ik ook. Mijn nieuwsgierigheid leek onbedwingbaar geworden. Meer appjes, meer mogelijkheden, nog meer wereld in die 150 gram die inmiddels aanvoelde als 150 kilo. Het werd een last…

Als ik altijd beschikbaar ben voor iedereen,
dan ben ik er nooit echt voor iemand…

(Hink Slagter)

Einde relatie

Daar zaten we dan. Een man of tien op een doordeweekse ochtend in een ietwat krappe vergaderruimte. Eén onderwerp die ons allen trof en waar veel om te doen was. Naast enkele iPads lagen er meer mobieltjes op tafel dan er deelnemers waren. Ook die van mij. Eén deelnemer had consignatiedienst en gaf netjes aan in voorkomende gevallen uit de vergadering te stappen. Na ca. 15 minuten betrapte ik me er op dat ik na een “plingetje” even gauw keek wie geappt had. Enigszins betrapt keek ik om me heen en zag nog drie aanwezigen afwezig zijn. Ik was ook zo eentje. En dat terwijl ik dat niet wilde. Ik liet me (ver)leiden door 150 gram techniek. Dat wil ik niet…

De ontsnapping

Voorop gesteld dat ik blij ben met alle digitale mogelijkheden zoek ik een maas in het digitale net. Ik wil niet langer “gevangene” zijn van een ongrijpbaar fenomeen. Het uitzetten van geluiden, trillen en voorvertoningen heeft me afgelopen tijd niet geholpen. Ik ga voor een “cold turkey”. Ik lever mijn iPhone in. In plaats daarvan heb ik een ouderwetse Nokia 3310 besteld. Een naakte GSM waarmee ik alleen kan bellen en sms-en. Het zal even wennen zijn aan deze nieuwe vrijheid en extra tijd. Ook voor mijn collega’s. Dit is mijn eerste stap naar nog meer verbinding, exclusievere aandacht en oprechtere interesse in de ander. Ik hou je op de hoogte, maar niet meer via de mobiele telefoon…

Voel je vrij om te reageren, mij te mailen of te appen (nu het nog kan :-)) en straks met een “ouderwetse”SMS.

NB. I know…de oplossing zit niet in de Nokia 3310, maar ik houding in gedrag. #bewustwording