“Carel…Carel…Carel…” Al schreeuwend stoof Grietje het kantoor van de begeleiding binnen. “Carel!” zei ze, “Daar….”. Als door een wesp gestoken vlogen de begeleiders overeind en volgden de vinger van Grietje. Daar lag Carel. Schuddend op de grond en een verkrampt gezicht. Dit was niet goed. Helemaal niet goed.
Een doordeweekse dag
Afgelopen dinsdag was het gezellig druk op onze GGZ inloop in Stadskanaal. De zon scheen en de – door de bezoekers zelf ingerichte – tuin bood plek aan de aanwezige gasten. Er werd gekletst, koffie gedronken en muziek gemaakt. De begeleiding is samen met twee bezoekers naar de supermarkt geweest om de ingrediënten voor de middagmaaltijd te kopen. Ook Carel, kwetsbaar en sterk tegelijk, was deze ochtend actief in de weer. Weliswaar tegen beter weten in, maar ja. ’t Was mooi weer en dus nog even op de fiets voor een nieuw pakje shag. Vorige week had Carel de ambulance broeders al op de locatie gekregen. Hartfalen, benauwt en pijn. In het ziekenhuis gaf men aan dat Carel zich niet al te druk moest maken en voorzichtig met zijn energie om moest gaan. Maar ja, hoe doe je dat als je al bijna twintig jaar op de inloop komt en je graag wilt doen wat je altijd deed en je graag wilt zijn wie je altijd bent geweest. Knappe dokter die een medicijn voor verandering heeft.
Samenwerken
Drie collega’s ontfermden zich direct over Carel. Een ander belde 112 en twee collega’s snelden naar de dichtstbijzijnde AED locatie. Andere collega’s namen de aanwezige bezoekers mee naar de centrale ruimte en naar de zonovergoten tuin. Carel is door drie collega’s twintig minuten gereanimeerd. Als een geoliede machine namen ze elkaar over terwijl de politie als eerste arriveerde. Ondanks alle drukte was er geen paniek. Iedereen wist wat te doen. Zonder vragen, zonder overleg.
Samenlijden
Het mocht niet baten. Ook niet toen de ambulancemedewerkers nog 18 minuten de reanimatie voortzetten. Carel gleed weg in het bijzijn van “zijn familie”, de bezoekers en begeleiders van de inloop waar hij zich thuis voelde. Het zo plotseling en zichtbaar overlijden van een bekende, een vriend, een bijzonder mens raakte iedereen in het hart. Niet meer in die van Carel. Zijn hart stond voorgoed stil. Er zijn tranen gehuild en er zijn grappen gemaakt. Iedereen reageert anders op het zelfde verlies op het zelfde moment in de zelfde ruimte. Emoties laten zich niet vangen door protocollen en procedures. Alles is op zo’n moment goed. Carel had humor, Carel is dood.
De begrafenisondernemer was respectvol en accuraat in haar handelen. Met zorg en aandacht is Carel langs een spontane erehaag van bezoekers en medewerkers op een brancard naar de auto begeleid. Verbijstering op vele gezichten, een preveltje, een spreukje, een zwaai. De kwetsbaarheid van het bestaan was deze middag zichtbaar en voelbaar gemaakt door Carel. Saamhorigheid en samenwerking zijn gevoed door Carel.
Een nieuwe morgen
Ik ben trots op mijn team, trots op de vrijwilligers en bezoekers. Trots op de hulpdiensten. Trots op Carel wat hij voor ons (heeft) betekend. Tot de laatste zucht. Voor alle betrokkenen is er een nieuwe morgen. Voor Carel is het altijd vandaag.
Ik wens jou en die je lief zijn een goede morgen. Groet Hink
Wat liefdevol, invoelend geschreven. Goede zorgverlening bestaat nog steeds.
Dank Henny. Ook namens mijn team.
Mooi geschreven Hink
Dankje Laureen. Het schrijven van teksten / blogs (en deze in het bijzonder) brengt bij mij de systeem- en leefwereld bij elkaar. Wellicht komen we elkaar binnenkort tegen en kunnen we van schrijven naar praten op een zonnig terras in Groningen.