…op Facebook 668 vrienden, op LinkedIn 1112 connecties, op mijn werk bijna 3000 collega’s. Een kleine familie en een gezellig dorp. Te midden van honderden bekenden kun je heel goed even eenzaam zijn. Niet alleen, maar som even niet gezien of niet gekend, of jezelf gewoon even kwijt zijn…
In de kroeg
Stamgasten. Gasten die wortel hebben geschoten in de kroeg. Van opschot tot een echte stam. Ik kende ze allemaal. In het café waar ik achter de bar stond was iedereen wel een vriend van een vriend. Of daar weer een vriend van. Er werd gelachen en gedronken. Roken kon toen ook nog en iedereen had plezier. Tot een bepaald promillage had je vrienden en net voorbij dat dooie punt was je ze kwijt. De meeste althans. Tot ze een dag later tegen tien uur hun plek weer in namen op het hoekje van de bar. Vrienden. (Na het lezen van de blog ff klikken op Echte vrienden.)
In de sport
Hardlopers. Startvakken met honderden afgetrainde fanatiekelingen. Voorovergebogen met de vinger aan de knop van hun externe geweten wachtend op het startschot. Ga je voor een tijd, dan heb je vaak maar één ding voor ogen; de finish. Al het mooie onderweg krijg je niet mee. En als je de finish passeert krijg je van je klokje een compliment of een draai om de oren. En wie was jou vriend onderweg?
Tijdens werk
Collega’s. Volle agenda’s, deadlines, zeurende bazen, niet werkende computers en meer mail dan je aan kunt. En maar rennen. En soms, heel soms ren jij jezelf voorbij. Dan raak je jezelf ff kwijt. Je werkt in een vacuüm en hebt maar één doel; weekend. Net als de hardloper krijg je niets meer mee van je omgeving, van de ruimte in je agenda, van het compliment van je baas en de snelle service van de ICT. Dat is zo jammer.
Niet de snelheid, maar de intensiteit brengt je verder.
Met je ogen dicht
Vanmorgen (na 3 weken 6 kilo lichter) voor het eerst in bijna een jaar weer 10 kilometer hardgelopen. Om 7 uur vertrokken met een opkomende zon, een groene zweem over de bomen en een oorverdovend gekwetter van vogels in het bos. In hield mijn tempo in en liet bij iedere stap alles tot in het diepst van mijn wezen doordringen. Op het brede zandpad in het Kniphorstbos zelfs even met m’n ogen dicht gelopen. Met maar één doel; één worden met mezelf en alles om me heen. Ik was mezelf ook een beetje kwijt geraakt de laatste maanden. Maar tijdens deze loop kwam ik mijn beste vriend tegen; en dat was ik zelf.
Hoe zwaar het soms ook is, op je werk, aan de bar of in de sport. Als jij iets minder hard gaat, oog hebt voor de mooie dingen om je heen en de vriend weer in jezelf weer ontdekt, wordt het leven een stuk aangenamer en gezonder. En dat is mijn bedoeling: gezond oud(er) worden. Ik laat mezelf nooit in de steek.
NB: Wil je weten waarom ik 6 kilo ben afgevallen? Klik hier.
Voel je vrij mijn blogs te delen, mij te volgen of uit te nodigen.
Voor nu een mooie dag!
Groeten Hink