Sterven doen we allemaal. Als mens, als organisatie en als systeem. Iedere dag een beetje en – zoals Toon Hermans ooit verwoorde – op een dag ben je aan je laatste beetje toe. Maar tot het zover is, is er ook sprake van groei en van ontwikkeling. Als systeem, als organisatie en als mens. Als mens en onderzoeker heb ik mij ontwikkeld…
Stoppen of doorgaan…
…ik had nog ruim anderhalve kilometer te gaan. Mijn hartslag lag de laatste 3 kilometer constant ruim boven de 185 slagen per minuut. Dit zou mijn zege worden en Uithuizen mijn arena. Nog 1000 meter. De stem van Harm Noor galmde door de speakers over de leeggehaalde aardappelvelden. Ik rook de finish, keek op mijn hartslagmeter; 193. Dit kan niet, dit hou ik niet vol. Vertrouwen en twijfel streden om voorrang….
De illusie van maakbaarheid
Bas was slechts 23 jaar… te jong om te sterven en te ziek om te leven. Vrijdag 28 februari 2020 is onze oudste zoon in onze armen overleden. In het bijzijn van zijn broer, zus en drie persoonlijk begeleidsters van de afgelopen jaren hielden Janke en ik hem vast tot zijn laatste hartslag. De leegte die zich dan aandient laat zich nauwelijks beschrijven. Tijdens de uitvaart hield ik een speech over de illusie van maakbaarheid en deed ik de belofte dat wat hij mijn geleerd had onverdund door te geven. Nu, een jaar later; de illusie van maakbaarheid