Op de lagere school kreeg ik in de zesde klas het advies de LTS te gaan proberen. Inderdaad, PROBEREN! Ik was goed met klei en handig met de figuurzaag, aldus de hoofdmeester. Volgens de toenmalige studiekeuze adviseur was deze optie het hoogst haalbare…
Vanaf die tijd heb ik gevochten. Gevochten voor erkenning en waardering. Gevochten voor een compliment! Het eerste compliment werkte als suiker op mijn basale ganglia (het beloningsgebied in mijn hersenen). Ik wilde meer, want het deed mij goed. Mijn zelfvertrouwen nam toe en ik daagde mijzelf uit zoveel mogelijk te kunnen. Liefst alles!
Pas op mijn 57e kom ik er achter dat ik nooit alles zou kunnen en dat dat ook niet hoeft. Ondertussen had ik alle rijbewijzen, chauffeursdiploma, mijn Havo, een lerarenopleiding, een bachelor MWD en een VO management. Ik was wadloopgids, hopman bij de scouting, barkeeper, muzikant, echtgenoot, vader, decoratieschilder, vitaliteitscoach, hardlooptrainer, mountainbike instructeur, illustrator, vriend, manager en zo kan ik nog even doorgaan…
Ik probeerde ALLES te kunnen en ALLES te zijn, door ALLES te proberen waarvan ik dacht dat ik er goed in was of zou kunnen worden. Maar waar blink ik nou in uit?
Een paar weken geleden hielp ik een cliënt op één van onze werklocaties met een vastzetten van een steel in een schop. Ogenschijnlijk een kleine handeling, beperkte vaardigheid en zo gepiept. Het compliment “Wat goud van die, doe kist ook ja ALLES…” bracht me in één klap ruim 40 jaar terug in de tijd.
Met dit compliment van negen woorden was ineens mijn gevecht voorbij. Ik hoefde niet alles te kunnen om gewaardeerd te worden. Ik blonk uit in het repareren van een schop! Maar het was niet het repareren van die schop, het was de oprechte aandacht die ik gaf.
Waar blink jij in uit? (…en niet te bescheiden en ook niet wachten tot je 56e)