Voor wie verander jij?

…na twee kilometer liepen de tranen over mijn wangen. Toen ik twee weken geleden (weer eens) had besloten aandacht aan mijn vitaliteit te besteden, wist ik waar de verandering zat; eten, drinken en bewegen. En nu, in de vroege zondagochtendzon, werd ik tijdens het hardlopen overspoeld met een mix van fysieke en mentale pijn. Wil ik dit echt?  

Wat vooraf ging

Net als vorig jaar (en de jaren daarvoor) heb ik in de winterperiode 12 terugkerende smoezen die me lui, dik en oud maken. Dit jaar kwam daar een 13^e bij; van studeren word je dik! Afgelopen maanden heb ik mijn kennis gelaafd aan de academische leergang “Strategisch Leiderschap”. Naast mijn rijk gevulde werkweek en twee thuiswonende pubers, zat ik ’s avonds in de boeken en achter de PC. En daar begon het…

Mijn vriendje Remi

Als mijn gezin lag te slapen en ik verzonken in een boek bij de kachel zat, kwam Remi heel voorzichtig de kamer in geslopen. Onhoorbaar. Voor ik er erg in had wist hij zijn gevoel van “alleen op de wereld” op mij over te brengen. En daar ging het mis. Een glaasje wijn, een stukje kaas of een stukje worst, of beide… Ruim na middernacht – als Remi al lang weer weg was – ging ik vol kennis, wijn en kaas op bed en werd de volgende ochtend wakker met spijt en extra gewicht. Dit wilde ik niet…

De wending

Gelukkig hebben we in huis een paar functionele attributen die zonder oordeel de realiteit in beeld brengen; een weegschaal en een spiegel. Ondanks het “bronze-effect” zag ik de uitdaging in mijn spiegelbeeld. Dat was ik niet. Althans niet diegene die ik wilde zijn, die ik diep van binnen was. Het opkomende drie-lettergevoel werd nog eens bevestigd door nog net geen 3 cijfers voor de komma op de weegschaal. Het roer moest om.

De nieuwe koers

Eerder op bed, minder eten – en vooral gezonder eten – en weer hardlopen wordt mijn redding. Tenminste…dat hoopte ik. Tot vanmorgen even na negen uur. Nog geen twee kilometer van huis, voelde ik de spierpijn van de training de dag er voor, mijn zware lijf tandenknarsend in gevecht met het vals plat van de Hondsrug en een gevoel van wanhoop. Ik wilde stoppen, naar huis, me verschansen achter een nieuw studieboek of de pc. Tranen van onmacht en woede liepen over mijn wangen. Slecht één persoon kon hier verandering in brengen. Ikzelf.

 

Externe wind

Gisteren werd ik op LinkedIn geprikkeld door een vraag van Suzanne Verheijden; “Of ik net zo (on)wendbaar/flexibel/onderzoekend/veranderbaar ben in mijn privé als op mijn werk?” Volgens mij gaat wendbaarheid (en flexibiliteit) voor veranderbaarheid. Veranderbaarheid heeft een externe lading in zich. Ben ik veranderbaar? En door wie dan. En waarom dan? Laat ik mij veranderen door externe factoren? En zo ja, hoe is het dan gesteld met de houdbaarheid?  De crux zit hem volgens mij in de wendbaarheid. Kan ik varen zonder wind?

Eigen kracht

Als IK het nodig vind, als IK het wil kan IK veranderen. Daarin ben IK wendbaar. Want ook met tegenwind kan ik laverend de haven binnenlopen. Omdat ik dat wil. Vanuit een intrinsieke motivatie maak ik de keuze voor verandering. Dat keuzemoment staat voor mij gelijk aan wendbaarheid. Mijn wil is sterker dan het vals plat van de Hondsrug, sterker dan de pubergekte en sterker dan de ontwikkelingen op het werk. Dus Suzanne; zowel privé als werk maak ik dagelijks de keuze of ik meega in een verandering. Soms wel, soms niet. Ik ben bovenal wendbaar.

Gelukkig word ik nooit meer de oude. Ik streef iedere dag naar een nieuwe.
(Hink Slagter 2019)

De laatste 12 kilometer

Ik veegde mijn tranen weg, voelde me plots uiterst wendbaar. IK had de keuze. Veranderen of niet. Door tot de T-splitsing en niet links, maar rechts! Ik kan wil dat, ik kan dat. Na nog eens 4 kilometer opnieuw een splitsing; weer rechts! Ik wil dat, ik kan dat. Die Hondsrug was vandaag van mij! Mijn intrinsieke motivatie vierde hoogtij. Trots bij elke kruising of splitsing bewust gekozen voor verandering, ondanks tegenwind en een hagelbui(!). Eenmaal thuis bijna 14 kilometer op mijn klokje. Een bevrijdend loopje. En dat na twee weken trainen. Ik ben trots, wendbaar en in staat te veranderen (als ik dat wil). Zowel privé als op mijn werk.

Gelukkig word ik nooit meer de oude. Straks maar even een eiwitrijke maaltijd en vers fruit en me voorbereiden op de volgende leergang.