Een onschuldige reactie op een reactie op een berichtje op Facebook….. Herinneringen buitelen over elkaar heen. Brommers, leren jasjes, blues harmonica’s, bier en muziek in de lokale kroeg. Een “vergeten” relatie krijgt digitaal een duwtje in de rug. Of ik zin heb een dagje te toeren door mooi Gaasterland en of ik dat wil afsluiten met zelfgemaakte Indonesische rendang. Tuurlijk!
Wat zijn vrienden?
Ca. 2800 connecties op LinkedIn, 800 vrienden op Facebook, een handjevol op Twitter en Instagram. Wat zijn ze waard? Wat is de betekenis van deze relaties? Door de bril van “Ubuntu” ben ik omdat wij zijn. Een mooie visie op onze onderlinge verbinding. Maar dit alles is iets anders dan vriendschap. Vriendschap “sluit” je. Al dan niet bewust lijkt het. Daar lijkt een verborgen ritueel aan afwegingen onder te liggen. Wanneer spreek je van vriendschap?
Het onderhouden van een vriendschap kost energie en tijd. Net als het onderhouden van een familieband, verenigingsziel of noaberschap. Waarin onderscheid zich dan vriendschap ten opzichte van al die andere relaties?
De overwegingen…
Ze staan nog scherp op mijn netvlies; mijn vriendjes van de lagere school en later mijn kameraden van de middelbare school. Jongens en meisjes, (nu) mannen en vrouwen met wie ik afsprak na schooltijd of in het weekend ging logeren. Mijn afwegingen toentertijd waren deels gestoeld op praktische zaken; woont in dezelfde straat of wijk, zelfde klas, zelfde vereniging. Later werden afwegingen als kledingstijl (alto’s, nozems, punkers, boeren, enzovoort) en brommerkeuze medebepalend voor je vriendenkring en vriendschappen. De Kreidlers en Zundapps versus de Honda’s en Yamaha’s. En dan had je nog de Puch natuurlijk. Die stonden achteraan in het fietsenhok…
En dan gebeurt het…
En tussen al die overwegingen door gebeurde het. Je kent iemand, niet uit je klas, niet uit je straat, met een andere brommer en ook nog een klas hoger. Die “iemand” die nu al ruim 45 jaar rond zwermt in mijn netwerk. We lezen van elkaar, liken elkaars gebeurtenissen en zo nu en dan geven we een getypt commentaar. Maar gezien? Nope… in geen 30 jaar.
Een reactie op een reactie op een bericht op Facebook. Een uitnodiging om mooi Gaasterland op de motor te ontdekken. Op Zondag 1 oktober vertrok ik rond half negen richting Lemmer. De Drentse, Groninger en Friese kilometers gleden gestaag weg onder mijn Wildstar uit 1999. Met haar 1600 cc bracht ze mij terug naar een vervlogen tijd van brommers, uitgaan, stiekeme dingen en herinneringen uit de jaren 70.
Rendez-vous (janji temu)
En daar stond hij; Donald. Trots naast zijn Triumph Tiger T100 uit 1954. Alsof de tijd ons was vergeten mee te nemen in verval. Een begroeting als twee “oude vrienden”. Koffie, anekdotes, lachen en veel namen van vroeger vulden de keuken en de mancave van Don.
Hij nam mij mee op een rondreis langs bijzondere locaties, mooie vergezichten, pittoreske dorpjes, het monument van Grutte Pier en de kleinste haven van Europa; Laaxum. Daar vis gegeten bij “Terras Overwijk”. We hadden de zon aan onze kant en de wind in de rug. Wat een dag, wat een bijzondere ontmoeting.
Donald had de dag ervoor alle voorbereidingen getroffen voor een van zijn andere klassiekers; zelfgemaakte rendang. Samen met zijn vrouw (en vriendin) Loes de dag afgesloten op het terras aan het water achter hun huis.
Verborgen vriendschap
Met de avondzon in de rug reed ik terug, mijmerend wat deze dag mij had gebracht. Zoveel meer dan een “Indian Summer” in Gaasterland, zoveel meer dan dat die zoute haring in Laaxum. Vandaag was er sprake van echt contact, oprechte aandacht en gedeelde liefde voor mooie motoren. Ik reed naar huis met een nieuwe lang verborgen vriendschap
Dankjewel Hink! Voor Loes en mij was het ook een meer dan leuke dag! We hebben genoten van je aanwezigheid! Ben ook blij dat je Friesland in je hart gesloten hebt.
Volg je hart en je dromen en ga eropuit met je tent, je slaapzak en je nog aan te schaffen pijp! Sta altijd open voor spontane ontmoetingen en geniet!
Prachtig geschreven en natuurlijk een prachtige ontmoeting met Donald en Loes.
Ook wij hebben fijne herinneringen aan Donald en Loes.
We zien elkaar soms een jaar niet maar heel af en toe bellen we.
En pakken zo de draad weer op.
En als ze hier in Frankrijk zijn komen de oude herinneringen naar boven.
En worden alle oud bekenden besproken.
En alle nieuwtjes besproken altijd leuk zulke dingen.
En natuurlijk voor ons krijgen wij niet alle dingen mee wat er in zuidlaren gebeurd.
Dat is wel eens lastig.
En jammer genoeg heb ik met de zuidlaardermarkt en de TT geen vakantie.
Dat zijn de evenementen die ik mis.
Maar eens komt het voorbij en zal ik er zijn.
Nou groetjes uit Frankrijk.
Peter Philips
Ja Peet! En Ingrid natuurlijk!
Wij koesteren de vriendschap met jullie! Het is zó fijn om elkaar na lange tijd te zien en te spreken! Loes en ik zullen nog vaak bij jullie komen (of je wil of niet). 😁😘