Kronkelroutes

Het leek weer zo’n dag… een cursusdag. De derde in een reeks van acht, waarin complementair leiderschap in onze organisatie de boost krijgt die ze verdient. Samen met je complementaire maatje (in mijn geval dus een gedragswetenschapper) zouden we die dag op inhoud onze samenwerking onder de loep nemen en versterken. Echter, het leek zo’n dag.

Wat vooraf ging…

Voorafgaand aan de cursus had ik al diverse telefoontjes, mailtjes en appje beantwoord of gesteld en op de valreep op de motor naar Assen. Zo’n ritje op de motor in de ochtendzon zou mij goed doen. Afgelopen weken stonden in het teken van onzekerheid en nieuwsgierigheid. Nadat ik twee keer onwel was geworden tijdens het wandelen, kwam ik in een stroomversnelling van aandacht en onderzoek. Niets wees er op dat er ook maar één hartslag niet klopte en neurologisch stonden al mijn synapsen met elkaar in goede verbinding. Maar toch. Als er in je nabije omgeving “zomaar” ogenschijnlijk gezonde en relatief jonge mensen geveld raakten door een hartstilstand, dan veranderd je scope. Eerst was het nog iets wat de ander overkwam, je buurman. Niet jij in ieder geval. Ik realiseer mij nu dat ik ook iemands buurman ben en de kronkels van het leven ook in mijn levenslijn zitten.

Mijn behoefte…

Terug in de groep. Tijdens de introductieoefening namen de twee begeleiders mij even apart. Voorafgaand aan de start had ik hun verteld over mijn afwezigheid tijdens de vorige keer, de lopende onderzoeken en mijn actuele energiebalans. Op de vraag wat ik vandaag het liefst zou willen, wat ik het hardst nodig had en de meeste behoefte, voelde ik het zonlicht door het raam op mijn rug. “Op de motor naar Termunterzijl en een gebakken visje eten bij de dijk…”.

Mijn cadeau…

Dat was mijn cadeau voor deze dag. Ik heb het gedeeld met de groep, mijn motorbroek aangetrokken, schoenen gewisseld en mobiel op stil gezet. “Zomaar” een werkdag “niets” en toch zo waardevol. Terwijl ik de trap afliep naar de parkeerplaats zat ik al te plannen hoe ik zou rijden, waar ik nog kon tanken en hoe het weer die dag zou zijn. “Niets plannen!” zei een stemmetje. Ga nou gewoon en zie waar de wegen je brengen. In mijn hoofd gaf dat enige kortsluiting. Mij “zomaar” overgeven aan het moment en rijden zonder plan? Dan moest je wel een kronkel hebben.

Gelukkig had mijn TomTom een kronkel. Bij het instellen van een route koos ik niet (zoals in het werk vaak wel) de snelste of de kortste route, maar een kronkelroute. Even een dagje niet efficiënt, even de grip tot grap verheffen en gaan langs plaatsen waar ik nog nooit geweest was.

Adembenemend mooi en uitzonderlijk rustgevend. Met het uitsluiten van alle snelwegen, autowegen en 80k/u wegen meanderde ik op mijn motor door het Drentse en Groninger landschap. De zon scheen over koolzaadvelden, in de kleine dorpjes staken mensen de hand op en met iedere kilometer nam mijn energiebalans toe. Mijn mondhoeken trokken langzaam omhoog terwijl Termunterzijl aan de horizon zichtbaar werd. Op het terras van visrestaurant Westerhuis bestelde ik een gebakken vis en een cappuccino. Of ik ook cacao op het schuim wilde…graag!

Niets is ook iets…

Toen de bediening mij de koffie voorzette zag ik tot mijn verrassing een klavertje vier op de koffie. Wat een karma deze dag. Fijne begripvolle collega’s, sensitieve begeleiding, een tank benzine en een geluksklaver op het terras aan de dijk.

En wat haal ik nu uit dit cadeautje, een werkdag “zomaar niets”?  Er is geen niets, laat staan zomaar niets. Er is altijd iets. Soms gepland, soms spontaan. Dat laatste vraag lef en durf. Ik heb gemerkt dat het aanvaarden van een kronkelroute je langs mooie wegen brengt, nieuwe contacten brengt en ruimte creëert in je hoofd.

 

 

Laten we wat vaker letterlijk en figuurlijk de snelste weg en autoweg naast ons laten en kiezen voor een mooi alternatief. We komen toch uit waar we bedoeld waren te komen. Liefst met gezonde energie en ruimte in je hoofd.

Ik wens je mooie kronkels, groet Hink

 Deze les, dit inzicht neem ik mee in mijn gesprekken, mijn keuzes … en scan de QR voor een bijpassend muziekje om je dag op te vrolijken.

NB: uit diverse onderzoeken blijkt dat ik het hart heb van een 53 jarige en goede conditie. De bovenvermelde klachten zijn mogelijk stress gerelateerd te verklaren. En ook dat is weer over…:-)