Stoppen of doorgaan…

…ik had nog ruim anderhalve kilometer te gaan. Mijn hartslag lag de laatste 3 kilometer constant ruim boven de 185 slagen per minuut. Dit zou mijn zege worden en Uithuizen mijn arena. Nog 1000 meter. De stem van Harm Noor galmde door de speakers over de leeggehaalde aardappelvelden. Ik rook de finish, keek op mijn hartslagmeter; 193. Dit kan niet, dit hou ik niet vol. Vertrouwen en twijfel streden om voorrang….

Trainen van mijn lijf…

Na een goede voorbereiding met veel langzame duurlopen, afgewisseld met vlotte intervallen en 3 kilo minder op de weegschaal moest dit mijn dag worden. Ik deed mee aan de 10 kilometer hardloopwedstrijd in Uithuizen. Toen, in 2008 of 2009, was dat één van de loopjes in het toenmalige Univé Loop Circuit. Ik wist dat ik het kon, al had ik het nog nooit gedaan; onder de 40 minuten over de eindstreep. Het waren twee ronden van 5 kilometer door niemandsland. Een vierkantje door de polder en bij elke kruispunt linksaf. Kon niet mis.

Daarbij werd ik niet gehinderd door smalle paadjes, een vergeten pijl bij een splitsing of overstekend wild (ja, dat kan je ook gebeuren, maar daarover in een volgende blog). Het nadeel van het Groninger landschap is gelijk je voordeel; de wind. Gelukkig heb je in een vierkantje in het open veld net zoveel mee als tegen.

Trainen van mijn geest…

Mijn eerste leergang “Strategisch Leiderschap” bij de AOG was de opmaat naar meer. Gevoed door (gast) docenten uit de wetenschap, profit en non-profit nam mijn “leerconditie” toe. Ze hebben mij laten zien hoe je in een snel veranderende wereld visie kunt ontwikkelen en leiderschap kunt etaleren. Terugkijkend was het een langzame duurloop waarin ik mijn basis heb gelegd voor de finalewedstrijd; de masterfase.

Voor dat het zover was deed ik mijn tweede leergang; MOOI (mens- en organisatieontwikkeling). Op zoek naar (mijn eigen) talent, het benutten daarvan en zo bij te dragen aan mijn eigen en onze organisatieontwikkeling. Deze tweede leergang was overduidelijk een interval met vallen en opstaan.

Ik had vertrouwen in de (kern)docenten de programmaleider, de studieadviseurs en mijn thuisfront. Het zou goed komen. Mijn hartslag is echter te vaak te snel en te lang ongekend hoog geweest. Het verlies van dierbaren haalt je fysiek onderuit en schudt je mentaal stevig door elkaar.

De wedstrijd en de worsteling

Nog 800 meter… hoe dichter bij de tijdwaarneming onder de Univé boog, hoe groter mijn twijfel. Die grens van 40 minuten zou het niet worden. Ik had mijn fysieke grens bereikt. Sterker nog…ik was er ver overheen en had mijzelf volledig verbruikt. Maar toen!

Bijna 300 meter voor de finish in de luwte van de bebouwde kom werd ik opgezweept door het publiek. Het bekende “….nog een klein stukje” klonk deze keer anders dan anders. Ik zag enkele bekende gezichten achter de dranghekken. “…kom op Hink…”  Hartslag 196. Ik kan het, ik doe het…alles er uit en vol vertrouwen die laatste 50 meter alles gegeven; 39:57 Yes….Het vertrouwen had gewonnen van de twijfel. Vertrouwen in mijzelf, vertrouwen door de mensen aan de finish.

“Als je vertrouwen hebt, hoef je de gehele trap niet te zien om de eerste stap te zetten”.

(Martin Luther King)

De finish in zicht

Woensdagavond 5 mei 20.00 uur. Bevrijdingsdag. Vanuit een zweterig thuiskantoor en met een verhoogde hartslag werp ik nog een laatste blik op het eerste concept van mijn thesis. Ik druk op verzenden. Afstuderen is een worsteling. Wat heb ik getwijfeld. En nog. Het zijn de laatste meters, het zijn de zwaarste meters. Maar ik zie de finish in de luwte van mijn medestudenten, docenten en mijn gezin achter de dranghekken die mij toeschreeuwen vanaf de benedenverdieping: “…nog een klein stukje pap”.

Mijn vertrouwen is groter dan mijn twijfel. Ik ga dit redden! Wat een avontuur…

Wil je weten hoe het afloopt? Volg mij op LinkedIn of Facebook en eind juni komt de ontknoping! 

 

 

7 gedachten over “Stoppen of doorgaan…”

  1. Mooi geschreven Hink! Je wordt er steeds beter in, het verwoorden van innerelijke zieleroerselen. Respect voor de moed het kwetsbare te tonen en te delen. Ook een indrukwekkende titel van jouw thesis (die wil ik wel lezen). Heeft iets ijzingwekkends en tegelijkertijd het omarmen en aanreiken van het onvermijdelijke. De vormgeving van het voorblad is passend en van een verstilde schoonheid. Inspirerend!

    Beantwoorden
  2. Beste Hink,
    fantastisch dat je de finish al kunt zien. Die kan je niet meer missen. En ja, de laatste loodjes …. Maar wat een voldoening als je straks aan de andere kant van de streep staat.
    Hartelijke groet,
    Pauline

    Beantwoorden

Plaats een reactie